Bir gün birbirimizi daha çok tanımadığımız ama samimiyetin hemen kurulduğu bir arkadaş ortamında biri ‘Çok sevdiniz mi?’ diye sordu.
Herkes kendine göre hikayesini anlattı, sıra bana geldiğinde herkesin gözleri benim üstümdeyken cevabım dudaklarımdan dökülen kuru bir hayırdı.
Tam o an hiç yapmadığım bir şey yaptım ve birkaç saniyeliğine kendime üzüldüm.
Sanki duygularımı kürtajla almışlar gibiydi.
Hayatım boyunca etrafımdaki herkes beni duvarların arkasına itti sonra da o duvarların arkasında olduğum için beni suçladı. Herkesle arama set koyduğum ve aslında kimseye ihtiyacım olmadığını anladığım o gün ise beni onlara ihtiyacım olmadığı için suçladılar.
Ben bazen kalbimin sesini bile duyamıyorum siz nasıl dinleyip bir de o sesi takip ediyorsunuz?
Ne kadar olmuş duygusal bir şarkı dinlemeyeli, birinin gözlerine sevgiyle bakmayalı. kendimdeki istemeden farkında olduğum değişiklikler.
Kulağımda çalan eksik bir şey mi var melodisi.
Bilmem var mı eksik bir şey…
Bir keresinde biri bana ne iyi ne kötü olduğumu sadece herkesten farklı olduğumu söylemişti. Gerçekten söylediğinde ciddi miydi bilmiyorum. Ama ben inanmak istiyorum. Çünkü her seferinde kendimi sorgulamaktan yoruldum. Acaba şunu da deneseydim olur muydu demekten. Ya da neden ben de onların beğendiklerini beğenmiyorum, onlar için normal olan şeyler bana tuhaf geliyor. İşte kendimi onlardan farklı olduğuma inandırabilirsem bu sorulara cevap bulmama gerek kalmaz ve belki ben de rahat bir nefes alırım artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder