Bu yazım çok fazla sitem içerecek.
Muhtemelen sizi de kızdıracak bir olay anlatacağım size.
Bugün bir klüp etkinliğiyle çeşitli üniversitelerden
mühendis adaylarıyla bir araya geldik. Sonrasındaysa Gülhane Parkına gittik hep beraber. Bilenler bilir yemyeşil, Osmanlı’dan kalma bir güzellik olur kendileri.
E tabii muhabbet sade gitmez diyerek yakındaki bir marketten çekirdek ve kola alındı.
Buraya kadar her şey şahane bir grup üniversiteli güzel vakit geçirmek için bir araya gelmiş. İnsanları en başta şakayla karışık şekilde çöplerini yere atmamaları için uyarmış olmama rağmen bir kısmı yine de çekirdek kabuklarını yere attı. Üstüne ikinci kez gerçekten ama gerçekten düzgün şekilde uyardığım insanlar hakikaten yaptıklarından çekindiler ve diğerlerini de uyardılar.
Beni esas çıldırtan olaysa şurda başlıyor.
Bir arkadaş -eminim ki artık onu artık son görüşüm olacak- inatla çekirdeğinin kabuğunu yere atıyor. Ben de gittim bir yerden poşet buldum, önüne koydum ve dedimli lütfen çöpünü buraya at.
Bence bu dört kelime bir yüklem ve bir de gizli özne içeren az da olsa Türkçesi olan bir insan için anlaması gayet kolay bir cümle.
Bana ne dedi biliyor musunuz?
‘Her konuyu aşırı abartan insanları pek dinlemem.’
Evet yemin ediyorum bunu söyledi. Ve önünde poşet tamamen önünde dururken, hiçbir efor sarfetmesine gerek yokken çöpünü gitti yere attı.
Bu bahsettiğim varlık İstanbul’da başarılı bir üniversitede mühendislik okuyor. İlerde mühendis olacak ve o kafayla çocuklar yetiştirecek.
A be akılsız, a be kafasız…
Neyse, bu yazıyı okuyacak dağarcığını kirletmek istemediğim insanlar olacaktır elbette.
Ben sadece olayın vahimliğinden hepinize bahsetmek istedim. İlerde bizler de çocuklar yetiştireceğiz, teyze, hala, amca, dayı olacağız. Lütfen ama lütfen her şeyden önce çocuklarımıza, küçüklerimize -belki haddim olmayarak söylüyorum ama yeri geldiğinde büyüklerimize- insan olmayı öğretmemiz, gerektiğinde hatırlatmamız lazım.
Sağlıcakla kalın.
Aydınlık gelecekler bizim elimizde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder